Milenyumda Çocuk olmak

Ben küçükken çok haşarı bir çocuktum. Hatırlıyorum da sağdan soldan komşular ellerinde çocuklarını çekiştire çekiştire çalarlardı kapımızı. Senin kızın var yaaa diye bıdı bıdı ütülerlerdi annemin kafasını. Onlara karşı beni savunan annem ( bknz: oğlunda erkek olsaymış bi kızdan dayak yemeseymiş :P ) onlar gittikten sonra bir güzel döverdi ki beni sormayın gitsin :D Çocuğum ya annem beni savunuyor diye sevinir böbürlenirdim. Şimdi ki aklım olsa annem beni savunmaya geçtiği an topuklardım yanından :D 
Sonra pencerelerden balkonlardan milletin camına kendimce hazırladığım şahane ( bakınız piril, detarjan ve bilimum temizlik malzemelerinin karışmasıyla oluşmuş bir madde :P bazen içine yemeklerde dahil ederdim tabi salça gibi mesela :D ) karışımla süslerdim milletin evini. Sonrası malum tabi yine bir dünya sopa yerdim annemden.
Yaramazlıklarım bunla mı sınırlıydı peki ? Tabi ki de hayır :D Mahallenin oğlanlarını deynekle kovalamışlığım da vardır, kamyonetlerin arkasına takılıp gezmişliğimde :D
Normal kızçocukları gibi olmadım hiç zaten. Mahallede ki kızlar ip atlayıp, bebekleriyle oynarken, ben mahallenin çocuklarıyla maç yapar, bilye oynardım. Gazoz kapakları biriktirirdim mesela.
Şöyle arkasından sinek ilacı püskürten kamyonetleri taciz ederdim :P ( hayır akla bakarmısınız o ilacın içinde koşmayı bi halt zanneder sonrasında da 2 gün yatardım haha )


Sabah evden çıkar akşam ezanıyla zorla, sürüklene sürüklene eve sokulurdum annem tarafından :D Çok çekti kadıncağız benden çok. Sizin evlerinizde var mıdır bilmiyorum ama ( bana göre her anne bir zamanlar onlara merak sarmıştır ) şöyle nasıl desem kristalimsi takımlar olurdu. Vazoları küllükleri falan olan. Şunun gibi bir şey işte.  Annem çok severdi bu takımları. O alırdı ben bir şekilde evin içinde koştururken kırardım. O alırdı ben kırardım. Ve her seferinde kardeşim yerdi dayağı :D Neden mi çünkü suçu onun üstüne atardım hehe Ya benden dayak yiyecekti kabul etmeyip ya annemden. O yüzden sesini çıkarmazdı kanımca :P
Yakar top oynardık, dokuz taş oynardık, kör ebe oynardık ne bileyim renkli istop oynardık... Çok dayak yemiş olsam da mükemmel bir çocukluk geçirdim. Ve bir o kadar da salak bir çocukluk ( birazdan açıklayacağım bunun sebebini :P ) Tek derdim yarın kimin ziline basıp kaçsamdı :D Peki bütün bunları neden anlattım ? Geçenlerde başıma gelen bir olay yüzünden aslında. Şöyle ki hastahanede sıra beklerken yanımda oturan bir bayan ve oğlu ( tahmini 7 yaşında bilemedin 8 ) ile tanıştım. Aslında tam da tanışmak denmez ya neyse :D Bayan içeri kontrole girince çocuk yanımda kaldı. Pek sevimli, pek şeker bir şey. ( içten içe şeytan olduğunu sonradan anlayacağım tabi ) Sırtında keman çantası ki çok severim kemanı. Bir merak bir ilgi bende çocuğa karşı anlatamam. Hemen çocuğa yılışmak için çantamda ki lolipop'u ( evet çantamda şeker türü şeyleri çok sık taşırım :D Çünkü otobüslerde falan çocuklara denk geldim mi onları sevindirmeyi seviyorum ) uzattım al bakalım diyerek. Bana bir bakışı vardı ki sormayın gitsin -_- ( üşenmedim o hale benzeyen bir resim buldum hatta te aynen şu şekilde ) Gören de çocuğa siyanür falan verdim sanır.
Ben acaba limonlu olduğu için mi beğenmedi diye düşüne durayım
çocuk beni şoka sokan açıklamarıyla duruma açıklık getirdi.
Şöyle ki:  " Siz yetişkinleri hiç anlamıyorum. Gerçekten bir de insanlar büyüdükçe akıllanır derler. Ama görüyorum ki aptallık ta
sınır tanımıyorsunuz. Bana verdiğin şeyin içeriğinde ki bileşenlerden haberin var mı senin ? Onun içinde ki katkı maddeleri benim gelişmekte olan bedenim için tam bir felaket senaryosu. Kanser olabilirim, saçlarım dökülebilir, şeker hastası olabilirim, obez olabilirim, ve hatta o şeker sapından çıkıp boğazıma takılabilir. Soluk borum tıkanır ve ölebilirim... Senin gibileri şikayet etmek gerek " diye bağıra bağıra el kadar çocuk tarafından bir azarlandım resmen. Elimde şeker kala kaldım çocuğun karşısında. Haaaa ama ben eee şeyy falan fişman diyene kadar çocuk çoktan büyük bir hıh eşliğinde arkasını dönüp gitmişti bile. Bense arkasından bakarken aynı ifademi hiç bozmadan kala kaldım. 

Sözün özü zamane çocukları çok tuhaf *-* Benim zamanımda ( böyle bir cümle kuracağı mı asla düşünmezdim bu arada :D ) biri bana şeker verse hiç düşünmeden atlardım ben. Şeker, çikolata çok kıymetliydi *-* Salak bi çocuktum demiştim ya yukarıda bir yerde. Anladınız mı şimdi neden salak dediğimi ? Bırakın şekerin bileşenlerini düşünmeyi, nefes borumu tıkama ihtimalini bile düşünmezdim be :D  Ama şimdi ki çocuklar öyle mi ? Büyümüş de küçülmüşler sanki. İçlerine bir yetişkin girmiş gibiler. Ne çocuk diyebiliyorum nede yetişkin. Her şeye programlanmış robot gibiler. Bunları gördükçe diyorum ki iyi ki 90'lar çocuğuymuşum ^^ Her şeyi dolu dolu yaşayan 90'lar çocuğu :) Şimdi ki bilmiş milenyum çocuklarına ise felaket acıyorum. Resmen canavarlar.

Daldan dala atlamış gibi olacağım ama buradan beni pek bir sevindiren sevgili dostum nymphe'ye de güzel hediyeleri için teşekkür ediyorum. Sanal dostlukların bir çok reel dostluktan daha iyi olduğunun en büyük kanıtlarından biridir benim için kendisi :) Hediyemede gelince bana bir shinee lucifer albümü ve ( pek kıymetli arşivimde ki en güzel yerlerden birini kaptı bile hehe ) benim en değerli grubum olan bigbang kartları. Yayy fangirl kalbim çok mutlu *-*
Not: Ve bu arada albümde ki imzalı kartım şeker ötesi tatlı teamin hehe ^^ Ayrıca teamin kartının arkasında beyzadenin imzası da var kkkkk

Bir sonra ki yazımda ( allah bilir ne zaman olur :P ) görüşmek üzre. Kisseledim gıdılardan :P